Brandin Podziemski: „Chcę zostać All-Starem”

Tak, moi kuzyni mówią mi, że wielu ludzi w Polsce lubi oglądać, jak gram. Lubią moją grę, bo jest bardzo unikalna w porównaniu do tego, do czego są przyzwyczajeni widzieć w NBA. Po prostu staram się wpływać na grę tak bardzo, jak tylko mogę.

Od DNP (Did Not Play – był zdrowy, ale nie zagrał w danym meczu) przez „śmieciowe minuty” teraz do roli startera w Warriors. Czy możesz opowiedzieć mi o tym procesie? W ciągu ostatnich trzech miesięcy twoja transformacja jest naprawdę niesamowita.

W college’u, w moim pierwszym roku w Illinois, nie grałem wiele. A jeśli już grałem, to były to raczej nieistotne minuty. Potem przeniosłem się do Santa Clara, gdzie dano mi szansę. Skorzystałem z niej. A następnie, wchodząc do NBA, wiedząc, że mam trzech graczy Hall of Fame wokół siebie wiedziałem, że na początku będzie mi trudno przebić się do rotacji. Nie oczekiwałem zbyt wiele, ale oczywiście jako zawodnik z ambicjami, który lubi rywalizację zawsze chcesz osiągnąć wiele, ale musisz też zdawać sobie sprawę, kto jest przed tobą. Dla mnie to było wejście z mentalnością „ok, czego oni nie robią tak dobrze, gdzie mogę dodać wartość”. Dla mnie były to zbiórki, wymuszanie fauli w ataku, wykonywanie prostych rzutów, robienie wszystkich tych małych rzeczy. Myślę, że to sprawiło, że dostałem się na parkiet i trafiłem do pierwszej piątki.

Jeśli już rozmawiamy o Twoich znakomitych kolegach z drużyny, takich jak Steph, Klay, Draymond, trener Kerr, oczywiście każdy z nich, to przyszły Hall of Famer. Jak to było na pierwszym treningu, widząc ich wszystkich razem?

Tak, to było niesamowite, ale również dość łatwe, ponieważ oni wszyscy kontaktowali się ze mną przed obozem treningowym i przez całe lato. Mieliśmy wiele wspólnych eventów drużynowych, więc poznałem ich osobiście, nie tylko na gruncie koszykówki, co było super fajne. Ale jeśli chodzi o bycie z nimi na boisku, to najważniejsza jest nauka. Skąd lubią rzucać, jak grają, bo przecież grali razem przez ponad dekadę. Nauka wszystkiego tego w krótkim czasie, to coś, co staram się robić. Wydaje się to łatwe, gdy jesteśmy razem na boisku.

Wygląda na to, że Steph od samego początku przyjął Cię pod swoje skrzydła. Czy możesz o tym opowiedzieć?

Tak, zrobił świetną robotę. Dzień po drafcie, po prostu do mnie zadzwonił i rozmawialiśmy przez jakieś 15-20 minut. Po prostu o tym, że jest tu dla mnie. Jeśli czegoś potrzebuję, wystarczy mu o tym powiedzieć. A potem przez całe lato zapraszał mnie na niektóre z jego obozów, treningi, po prostu abym mógł być wokół niego i widzieć, jakie ma nawyki i co robi codziennie. I myślę, że to przyniosło korzyści mojej grze. Oczywiście nikt nie rzuca do kosza tak dobrze jak on, ale po prostu możliwość wzięcia od niego tych małych rzeczy, które robi codziennie, w tym wieku. To coś, co na pewno chcę skopiować dla siebie.

Mówiąc o drobnych detalach, co konkretnie z Tobą robił Steph? Coś z Twoją pracą nóg, mechaniką rzutu, czy coś innego?

Niekoniecznie od strony rzutów, ale bardziej od strony przygotowań, co się na to składa. Bo wiesz, on ma 35 lat. Aby utrzymać swoje ciało w takiej formie, żeby pokonywać na boisku tyle mil, ile on pokonuje w trakcie meczu, to odbija się na ciele. Takie małe rzeczy jak te, które mogą mi pomóc w zachowaniu ciała w zdrowiu i pomóc mi na dłuższą metę.

Jaki był Twój „witamy w lidze” moment?

Powiedziałbym, że prawdopodobnie to było krycie Stepha podczas obozu treningowego, po prostu patrzenie, jak zdobywa punkty. Wiesz, te szalone rzuty, które wykonuje, one często wpadają. Oczywiście nikt nie jest jak on. Więc nigdy nie miałem do czynienia z graczem takiego kalibru. To zdecydowanie było coś, co otworzyło mi oczy. On i Klay, po prostu krycie ich i zrozumienie, jak trudne to naprawdę jest.

Zanim trafiłeś do NBA, pewnie miałeś swoje wyobrażenie o tej lidze. Jak ona wygląda, jak funkcjonuje. A teraz, kiedy jesteś w niej, co Cię najbardziej zaskoczyło?

Nie wiem, czy chodzi o przepisy czy coś innego, ale nie gra się tutaj zbyt wiele w obronie. Tym, którzy naprawdę są dobrzy w obronie, wiele może ujść na sucho. Ale jeśli nie jesteś znany jako obrońca, to dostajesz trochę „tanich fauli” i tego typu rzeczy. Dla mnie wchodząc do ligi, wiedziałem, że chcę, aby było wiadomo, że potrafię i chcę bronić. No i szybko zdobyłem tę reputację. Sędziowie zauważyli „ok, on potrafi bronić”. Teraz, kiedy przychodzi co do czego i sędziowie podejmują decyzje, może niektóre gwizdki idą na moją korzyść. Myślę, że w dużej mierze mi się to udaje. Nie fauluję zbyt często, czasem mi się upiecze tu i tam w niejednoznacznych sytuacjach. Draymond Green to oczywiście król w tym aspekcie. Robi wiele dobrego w obronie, a jego reputacja jest taka że jest obrońcą. To samo dotyczy Gary’ego Paytona II. Po prostu staram się brać od nich to, co może mi pomóc, i myślę, że do tej pory to precentuje.