Minionej nocy w Barclays Center przed rozpoczęciem meczu Nets-Heat w
ramach spotkań przedsezonowych odbyła się ceremonia oficjalnego wycofania koszulki z numerem #5, z jaką grał Jason Kidd w barwach New Jersey Nets.
Obecnie trener Brooklyn Nets, jako zawodnik spędził w klubie sześć i pół sezonu (2001-08). Jego średnie z tego okresu sięgnęły 14.6
punktu, 9.1 asysty, 7.2 zbiórki oraz 1.9 przechwytu.
W roku 2002 i 2003 Nets grali w Finałach (przegrali 4:0 z Lakers i 4:2 ze Spurs).
Koszulka
Kidda jest szóstą w historii klubu, która została wycofana. Wcześniej podobnego zaszczytu dostąpili Drazen Petrovic (#3), John Williamson (#23), Bill Melchionni
(#25), Julius Erving (#32) oraz Charles "Buck" Williams (#52).
Kidd
jest cały czas liderem Nets w asystach (4,620), przechwytach (950),
celnych rzutach za trzy punkty (813) oraz meczach z triple-double (61).
Jako przedstawiciel Nets, Kidd pięć razy wybierany był do Meczu Gwiazd, trzy razy do All-NBA Team, sześć razy All-Defensive Team,
sześć razy prowadził drużynę do play-offs, cztery razy kończył sezon
regularny na pierwszym miejscu Atlantic Division.
Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych sięgnął
po dwa Olimpijskie złota (Sydney 2000 i Pekin 2008) i nie przegrał ani
jednego meczu. Jego bilans w koszulce z "USA" na piersiach jest imponujący i wynosi 57-0!
Kidd zagrał w NBA dziewiętnaście sezonów. Ostatni spędził w Nowym Jorku.
Grał też dla Mavs, Suns i Nets.
Skończył karierę jako
wicelider wszech czasów na liście najlepiej podających (12091 asyst) i przechwytujących (2684
przechwytów). W obu klasyfikacjach ustępuje tylko Johnowi Stocktonowi, legendzie Utah Jazz (15806 i 3265).
Kidd dodatkowo zapisał na swoim koncie 17529 punktów, 8725 zbiórek oraz 450 bloków.
Jest trzeci na
liście najlepszych strzelców za trzy punkty (1988), tylko za Ray’em
Allenen (2857) i Reggie Millerem (2560).
W lipcu 2004 roku przeszedł
"microfracture surgery" lewego kolana. Wrócił do gry już w grudniu tego
samego roku.
– Jest mistrzem NBA z Dallas Mavericks (2011).
– Dziesięciokrotnym uczestnikiem All-Star Game.
– Pięciokrotnym członkiem All-NBA First Team.
– Pięciokrotnym najlepszym podającym ligi.
– Czterokrotnym członkiem NBA All-Defensive First Team.
–
Jest trzeci na liście graczy z największą ilością triple-double (105).
Tylko za Oscarem Robertsonem (181) i Magic Johnsonem (138).
O tym, jak świetnym był rozgrywający, jak potrafił dominować w meczach bez zdobywania punktów, jak odmieniać drużyny, w których grał świadczą statystyki i rekordy, które po sobie zostawił.
Jest natomiast jedna historia, która w namacalny sposób pokazuje czym w rzeczywistości był "efekt Kidda".
Phoenix Suns, pod wodzą 27-letniego Kidda zakończyli sezon 2000-01 z bilansem 51:31. Trenerem drużyny był Scott Skiles. Na Wschodzie New Jersey Nets w tym samym sezonie, skończyli rozgrywki z bilansem 26:56. Prowadził ich 21-letni Stephon Marbury a trenerem był Byron Scott.
Po sezonie doszło do wymiany – Kidd i Chris Dudley trafili do Nets za Stephona Marbury’ego, Johnny’ego Newmana i zawodnika którego nazwiska boję się odmieniać więc podam je w podstawowej formie – Soumaila Samake.
Jakby nie patrzeć wymiana dotyczyła tylko i wyłącznie "jedynek". Trzony obu ekip zostały praktycznie nietknięte.
Co było w kolejnym sezonie, to już historia…
Nets z Kiddem wygrali aż o 26 meczów więcej niż sezon wcześniej z Marbury’m. Z bilansem 52:30 zostali najlepszą drużyną Wschodu. Weszli do Finału, gdzie przegrali z Lakers.
Kidd zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu. Wygrał Tim Duncan ze Spurs. Wielu znawców jest zdania, że nagroda za tamten sezon należała się jednak Kiddowi.
A Suns?
Dokładnie odwrotnie. Wygrali tylko 36 meczów i przerwali swoją imponującą serię 13 lat z rzędu w play-offach.
Kidd
zdaje się być coraz bardziej związany z organizacją, która dzięki jego
grze wyszła z głębokiego kryzysu na początku nowego millenium. Niecałe dwa tygodnie po zakończeniu
wspaniałej kariery, Kidd został trenerem Nets a ostatnio kupił od muzyka
Jay’a-Z część mniejszościowego pakietu udziałów w klubie.
Dziewięć miesięcy temu miałem zaszczyt poznać Kidda osobiście. Tym samym spełniło się jedno z moich największych enbiejowskich marzeń.